Sen İstanbul Gibisin . . .

[´Nαzεnin´]

Sen İstanbul Gibisin
Sen İstanbul Gibisin
İstanbul gibi uzak
Ve yaşamaya tuzak gibisin….


Sen İstanbul Gibisin
Ellerin soğuk mu soğuk
Marmara’ dan çıkmış gibi.
Bakınca gözlerine anlıyor insan
Gözlerin HÜZÜN MAVİSİ

Sen İstanbul GibisinKorkak ve ürkek duruşum ondan;
SANA KARŞI.
Ve yakınlaştıkça bana
Uzaklaştığını düşünmem de bundan;
BANA KARŞI.


Sen İstanbul Gibisin
Yedi tepeden bakıyorsun aşka
Hem yüreğin sevda dolu
Hem de HÜKÜM YEMİŞ mahkum gibi
Ondan uzak.
Düşündüğün yok aslında
Kendinden başka.


Sen İstanbul Gibisin
Bazen toprağı kadar fedakar
Bazen insanı gibi bencilsin.


Sen İstanbul Gibisin
Onun gibi uzak
Onun gibi karışıksın
Bir o kadar güzel
Bir o kadar albenili
Ve bir o kadar da şıksın.


Sen İstanbul Gibisin
Kalabalığında sessizlik hakimdir.
Ey masalların prensesi
Farkında değilsin;
Seni İstanbul kadar seven kimdir?